Sevgili Anneciğimi Kaybettim….

Notlarıma bir süre ara vermek zorunda kaldım 🙁 Önceleri çok sevdiğim annemin rahatsızlığı, sonrasında vefat etmesi nedeniyle, ne notlarıma yenilerini eklemek, ne de şu anda yazdığım mesajı yollayacak psikolojiye sahip değildim. Annemin, hayatımda çok özel bir yeri var… Kimin annesinin hayatında özel bir yeri yok ki? Hem arkadaşımdı, hem sırdaşım, hem en iyi dostum, en iyi eleştirmenim, en iyi öğretmenim, en iyi yardımcım, annem ve her şeyimdi… Cuma günlerinin bizim için çok ayrı bir özelliği vardı. Cuma namazına gitmeden ve gittikten sonra dualarını alır, dua eder selamlaşırdık. Her cuma… Bugün de yine bir cuma ve sevgili anneciğimide bir cuma namazından sonra Allah’ın izniyle cennete uğurladık… Allah hem anneciğime, hem tüm geçmişlerimize, rahmet eylesin. mekanları cennet olsun Inşallah… (Annem 31 Ocak 2013 tarihinde Hakk’ın rahmetine kavuştu)

Mesajımı annemin hastalığı boyunca, beni teskin etmek için tekrarladığı ve yürekten söylediği Bakara suresinin 156. ayetiyle bitirmek istiyorum..

Ellezîne izâ esâbethum musîbetun, kâlû innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn(râciûne).
Onlar; başlarına bir musibet gelince, “Biz şüphesiz (her şeyimizle) Allah’a aidiz ve şüphesiz O’na döneceğiz” derler.